Bir dönem büyüklerimizden hep aynı cümleyi duyardık: “Ooo… bizim zamanımızda 45’lik plaklar vardı, gramafonun cızırtılı sesi ile dinlerdik, tadı bir başkaydı.”
O sözler kulağımızda çınlarken, aslında onların bahsettiği şey sadece bir müzik deneyimi değildi.
O cızırtının ardında bir dönemin ruhu, gençlik hatıraları, belki ilk aşklar, belki de hayata dair umutlar gizliydi.
Bugün AVM’lerde dolaşırken vitrinlerde yeniden plakların karşımıza çıkması tesadüf değil.
Zamanın tozlu raflarından çıkan o eski alışkanlık, yeniden hayatımıza dokunuyor.
Farklı bir moda, nostaljik bir trend gibi görünse de aslında plakların dönüşü daha derin bir anlam taşıyor: Müzikte sahiciliğe, doğallığa ve ruha duyulan özlemin simgesi.
Eski 45’likler küçük, narin ve kısacık şarkılarla insanları buluştururdu.
Şimdi karşımıza çıkan yeni nesil plaklar biraz daha büyük boyutlarda, hatta kimi zaman koleksiyonluk tasarımlar halinde satılıyor.
Görünüşleri farklı olsa da, iğnenin plaktaki yivlere temas edip çıkardığı o tanıdık cızırtı hâlâ aynı.
Ve işte tam da o anda dijital çağın steril, pürüzsüz sesinden uzaklaşıp, insana dokunan o eski sıcaklığa kavuşuyoruz.
Aslında plak dinlemek başlı başına bir ritüel. Albümü seçmek, kapağını incelemek, plağı özenle pikaba yerleştirmek ve iğneyi yavaşça indirmek…
Hepsi bir sabır, bir merak, bir değer verme işareti.
Belki de günümüz dünyasında plakların yeniden popüler olmasının nedeni de bu: Aceleye gelmeyen, hızlıca tüketilmeyen bir deneyim sunması.
Bugün gençlerin ellerinde plak görürken, bir zamanlar “bizim zamanımızda” diye başlayan cümleleri kuran büyüklerimizin ruhuna aslında selam veriyoruz.
Çünkü müzik sadece kulağa değil, kalbe de dokunan bir yolculuk. Ve o yolculukta bazen küçük bir cızırtı, dijitalin tüm kusursuzluğundan daha değerli olabiliyor.
Kim bilir… Belki bir gün bugünün gençleri de yıllar sonra şöyle diyecek: “Bizim zamanımızda plaklar vardı… Onları dinlemenin tadı bir başkaydı.”
