Türkiye’de son yıllarda siyaset öyle bir noktaya geldi ki; seçilmişlerin değil, atanmışların sesi daha çok çıkıyor. Daha da vahimi, milletin oyuyla göreve gelmemiş isimler; yıllarını siyasete vermiş, halk nezdinde karşılığı olan isimlere ayar vermeye kalkıyor. Bunun son örneğini AK Parti’nin kurucularından Hüseyin Çelik’e yönelik linç kampanyasında gördük.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın başdanışmanı Oktay Saral, sosyal medya üzerinden Hüseyin Çelik’e öyle ağır ifadeler yöneltti ki, ne siyasetin etiği kaldı ne de saygının asgari düzeyi. Çelik’in, Ekrem İmamoğlu’na yönelik yargı süreçlerinin siyasallaştığına dair görüşlerini dile getirmesi, Saral tarafından “ihanet”, “fitne”, “yüzsüzlük” gibi kelimelerle karşılandı.
Peki Saral kimdir? Ne halktan oy almıştır, ne bir siyasi iradeyi temsil eder. O bir danışmandır. Yani atanmıştır. Ama geldiğimiz noktada, atanmışlar; yıllarca bu partinin çatısını kurmuş, halkın gönlünde yer etmiş seçilmiş isimlere had bildiriyor.
Bu sadece bir kişinin şahsi çıkışı değil, sistemin geldiği yeri göstermesi açısından da ibretliktir. Bugün Türkiye’de seçilmişler susmaya zorlanırken, atanmışlar adeta ülke adına konuşma yetkisini kendinde buluyor. Danışmanların, parti kurucularına “ihanet” yaftası yapıştırması, siyasetin çürüyen yönetişim dilinin en net göstergesi değil de nedir?
Hüseyin Çelik’in söyledikleri sorgulanabilir. Hatta yanlış da bulunabilir. Ama bir partiyi kuran, yıllarca bakanlık yapmış bir isme, bir danışmanın aba altından sopa göstermesi, kabul edilemez. Bu, sadece bir şahsa değil, halkın iradesine ve seçilmiş olana da hakarettir.
Unutulmamalıdır: Milletin oyuyla gelenin sözü, atama kararnamesiyle gelenin çıkışından her zaman daha kıymetlidir. Eğer bir ülkede danışmanlar, partinin vicdanı haline gelen isimleri “ihanet”le suçlayabiliyorsa, orada ne liyakat kalmıştır ne de siyaset.
Danışmanlar konuşur, kurucular susturulursa, ortada ne kurumsal hafıza kalır ne de siyasi gelecek.
